Vandaag vind ik het vreemd over mijn eigen gelukjes te hebben.
Een collega vertelde me deze ochtend over de twee explosies.
Het leek, en lijkt nog steeds surreëel.
Alsof de beelden die ik zie geen plaatsen zijn die ik ken.
Ik blijf ook nu weer vastlopen op het zinloze van dit soort geweld.
Zoveel pijn en verdriet.
En waarom ?
Wantrouwen, angst en woede, onverdraagzaamheid ...
Lossen ze iets op ?
Laten we vooral tonen dat het anders kan.
Dat wij anders zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten